Kyoto

De volgende bestemming was Kyoto: de ‘culturele hoofdstad’ van Japan. Dat schept toch wel wat verwachtingen. We hadden wederom een Airbnb accommodatie geboekt met daarin als voorname eigenschap dat de matrassen lekker zouden liggen. Daar waren we wel voor te porren, aangezien de matrassen in het hotel in Osaka nogal hard waren. Omdat Osaka zeer dicht in de buurt van Kyoto ligt, waren we er zo met een lokale trein. Dat bracht als extra uitdaging dat het nog geen tijd was om in te checken. Maar dat bleek geen probleem voor onze verhuurder, we mochten wel even onze baggage achterlaten. Het gevolg was dat we haar persoonlijk konden ontmoeten terwijl ze aan het schoonmaken was. Het was wederom een vrolijke Japanse dame die onder de indruk was van Wouters lengte, maar belangrijker nog: Ze sprak zeer acceptabel Engels! Mooi, weer lekker uithoren over de mooiste bezienswaardigheden in Kyoto en eventuele andere steden voor later onze reis.

Kyoto is zeker een cultuurstad. Er zit bij wijze van spreken een tempel op elke hoek. Veel van de bezienswaardigheden zijn, vanwege hun historische belang voor de Japanners, ook populair voor schoolreisjes. En dan bedoelen we ook echt populair. Vele schoolklassen komen met bussen van heinde en verre om de verplichte nummertje af te draaien. En daar loop je dan tussen als toeristen. Het nadeel: Het is stikdruk. Het voordeel: Als ze de hele tijd klasjes door de nauwe paadjes aan het loodsen zijn en ze zien twee toeristen (en dat was niet moeilijk, want we steken er beide met kop en schouders bovenuit), dan zijn ze geneigd die er als een soort VIPs tussendoor te laten. Maar toch was zo een aantal deze-moet-je-gezien-hebben tempels voor ons eigenlijk niet de moeite waard.

De aanwezigheid van schoolkinderen had nog een extra bijwerking. Op een gegeven moment stonden we bij een attractie (waarschijnlijk een tempel) te kijken, toen er ineens een handjevol kinderen zenuwachtig op ons af kwam lopen. Wat zouden ze willen? “Excuse me, may we interview you?”, zei vervolgens de dapperste. Oké, we moeten toegeven dat ze het een keer of drie moesten herhalen voordat we het verstonden, maar goed. We zeiden “sure” en de hele groep slaakte een zucht van opluchting. Het engste was er kennelijk vanaf en ineens durfden ze allemaal (maar wel netjes om de beurt) een vraag te stellen. “Where are you from?” “What is your name?” “Do you like Japanese food?” “Who is your favorite Japanese character?” Ja, dit waren de diepte interviews hoor. Maar zonder gekheid, het is fantastisch dat er nu (eindelijk?) aandacht geschonken wordt aan spreek- en luistervaardigheid in Engels, want dat kan dit land goed gebruiken. En het interview werd afgesloten met het maken van een foto, of moeten we zeggen foto’s. Want elk kind had natuurlijk een smartphone mee en wilde dolgraag diezelfde foto. Linda liet dit niet op zich zitten en gaf ook haar telefoon af op het punt dat de kinderen blij waren dat het erop zat en ze weg wilden lopen. Ha! Wat leuk, dachten we na die eerste keer, helemaal vereerd. Maar toen bleek dat meer kinderen dezelfde opdracht hadden meegekregen, want uiteindelijk hebben we die dag wel vijf ‘interviews’ gegeven. Er zat wel wat variatie in de vragen en dan met name de hoeveelheid: Bij één groep bleef het bij onze naam, die we ook nog zelf mochten opschrijven en daarna was het al klaar.

Nog iets dat opviel in Kyoto was de aanwezigheid van Kimono’s. We zagen er op verscheidene plekken vrouwen mee lopen, helemaal opgemaakt, haren netjes gedaan en op niet heel erg praktische sandalen. Op een gegeven moment kwamen we bovenaan een set traptreden een moeder met haar dochter tegen die er ook zo uitzagen. Ze waren zichtbaar aan het puffen, maar wat wil je met 32 graden en volle zon. Ze vroeg aan ons of we een foto wilden maken van haar en haar dochter met bloemen op de achtergrond. Natuurlijk willen we dat. Ze kon goed Engels, dus tijd om wat dingen te vragen over die Kimono. Kennelijk is dit hele dure kleding. Zo duur, dat het ook niet haar eigen kleding was, maar dat ze het geleend had. Dit blijkt een hele business te zijn in Kyoto. Voor zo’n 10.000 yen kun je een dag een Kimono huren en wordt je haar en je make-up gedaan. Dit komt neer op zo’n 77 euro. En op de vraag wat de reden was dat ze het gedaan had (we dachten aan iets religieus), kwam het simpele antwoord: “For good memories.” Waarom ook niet.

Daarnaast was er nog een andere uitdaging die we in Kyoto nou toch echt eens wilden tackelen. Japan kent namelijk een andere stopcontact dan wij in Nederland. Het komt neer op twee gleufjes in plaats van twee gaatjes en het voltage is ook nog eens anders. Nu hadden wij ons goed voorbereid en een zeer uitgebreide wereldstekker gekocht. Het was inderdaad een goede wereldstekker, want hij bevatte wel de Japanse aansluiting, maar dan mét aarde. En in de praktijk zijn 99,9% van de stopcontacten in Japan niet geaard. Helaas pindakaas. Die aardepin zat ons dus in de weg en wat doe je dan: juist, afzagen. Maar ja, zie maar eens een ijzerzaag te vinden in Japan, in het Japans. Tot we op een dag langs een sleutelmaker liepen en er per ongeluk naar binnen keken. Het leek wel een typische opa werkplaats, voor wie dat wat zegt. Enfin, stoute schoenen aangetrokken en naar binnen. Op de deurbel reageerde een oud mannetje die dus helemaal nooit Engels onderwijs had gehad en ook niet vaak toeristen in zijn winkel zag. Dus met handen en voeten uitgelegd: “Kijk, die pin, die moet er dus af, want anders past het niet”, terwijl we zaagbewegingen maakten. Ja, dat begreep hij wel. Poging 1, de nijptang: Nee, te hard, dat gaat niet. Poging 2, de slijptol: Hmm, nee, ook niet. Poging 3, de ijzerzaag: Jee, dat is de juiste tool! De man stond er ook op dat hij het zelf zou zagen. Vervolgens een beetje opschuren langs de randjes en klaar is Kees. Nog even ergens een verlengdoos vandaan halen om te kijken of het nu past en ja hoor. Hij leek zowaar trots op het resultaat. Dus wij danken de man duizendmaal voor zijn hulp en doorzettingsvermogen, maar van geld moet hij niks weten. “Nee nee”, gebaart hij druk. Dan maar afsluiten met nog duizend Arigato’s.