Osaka

Na een paar dagen besloten we om Tokyo te verlaten. Hadden we alles al gezien? Zeker niet. Maar hebben we voldoende indrukken van Tokyo gekregen? We denken van wel. Bovendien moesten we anders een nieuwe accommodatie in Tokyo regelen en dit was de eerste keer ook al niet simpel, omdat je, zoals al eerder genoemd, graag aan de Yamanote line wil liggen. Anyway, we hadden op onze planning Kyoto en Osaka staan, maar niet per se in die volgorde. We lieten ons leiden door de mooist beschikbare accommodatie en die was in Osaka.

Tot op dit moment hadden we te maken gehad met vervoer binnen de stad. Dat bleek best een uitdaging, dus we hielden een beetje ons hart vast voor vervoer over zo’n lange afstand. Verreweg de meest populaire optie is de Shinkansen: Japans hogesnelheidstrein die wel 300 km/u haalt. We besloten deze te bewaren voor later en nu te gaan voor een ander alternatief: de Highway Bus. Dit is, zoals de naam al doet vermoeden, een bus die over de snelweg rijdt tussen grote steden. Nu zijn er vele aanbieders in Japan, maar slecht één is zeer populair onder toeristen en je mag drie keer raden waarom: Juist, ze hebben een website in het Engels! Jee, Engels!

Wij reserveerden dus snel twee kaartjes en gingen de volgende ochtend naar de vertrekplaats in de wijk Shinjuku: een belachelijk schone en nette plek. Bij de bus stond een man met een passagierslijst één voor één mensen af te strepen. De overige reizigers voor ons in de rij waren uitsluitend Japanners, dus toen we aan de beurt waren om in te stappen, voldeed het te zeggen: “Take a guess”, waarop de man lachte en de enige twee namen met niet-Japanse letters doorstreepte. De bus zelf was onverwacht luxe: twee keer zoveel beenruimte als in het vliegtuig en ook nog een televisieschermpje voor elke zitplek met spelletjes en zelfs allerlei hedendaagse films en muziek. We hadden broodjes en drinken ingeslagen voor de reis, want je weet maar nooit wanneer de bus zal stoppen tussendoor en waar. Dit was geïnspireerd door onze eerdere ervaringen met soortgelijke bussen in Maleisië. In Japan bleek dit echter compleet anders te zijn: Elke twee uur stopte de bus bij ontzettend mooie stopplekken langs de snelweg met schone toiletten en een grote verscheidenheid aan verschillende eettentjes en -kraampjes. Bonuspunten voor de Japanners!

In Osaka bleek dat ons hotel op een prachtige locatie lag, want het was slechts een minuut of vijf lopen naar Osaka Castle: een prachtig, wit kasteel dat zeer goed bewaard is gebleven. Hier kwamen we ook direct in aanraking met stukken Japanse cultuur die we in Tokyo nog niet gezien hadden. Zo kwamen we Takoyaki tegen: deegballetjes die bereid worden in een soort poffertjespan en vervolgens geserveerd worden met mayonaise en nog wat voor ons niet-identificeerbare kruiden en sauzen. Ze ogen in ieder geval zeer aantrekkelijk. Des te groter de teleurstelling toen we erachter kwamen dat ze gevuld zijn met een stukje octopus. Kennelijk zijn ze in Japan dol op octopus, want uiteindelijk aten we het elke dag wel een keer in een gerecht. Het tweede waar we getuige van mochten zijn was een wedstrijd (of oefening, dat was niet helemaal duidelijk) in de nationale vechtsport Kendo. Erg indrukwekkend, mede omdat de Kendo strijders bij elke aanval hardop moeten schreeuwen welk lichaamsdeel ze gaan raken.

Ook gebruikten we Osaka als basis om het nabij gelegen stadje Nara te bezoeken. Dit stadje staat bekend om de vele tamme herten die in de stad loslopen. Herten worden in Japan gezien als de boodschappers van de goden en hebben daarom een beschermde status. Daarnaast is het in Nara traditie geworden om de herten speciale hertenkoekjes te voeren. En dat was niet gelogen. Toen we in Nara aankwamen, waren we overdonderd door de hoeveelheid bussen en schoolklasjes die er kennelijk allemaal op excursie heen gingen. En de hilarische taferelen van kinderen die herten voeren, waarna hele zwermen herten op ze afkwamen, tot gevolg.

In de trein terug van Nara naar Osaka wachtte ons nog een aangename verrassing. Er was een net geklede vrouw van middelbare leeftijd naast ons komen zitten. Tot dusver niks vreemds, tot ze ineens in het Engels tegen ons begon te praten! Zouden ze het dan toch kunnen?!? Helaas, het bleek om een vrouw te gaan die als kind een tijd in Los Angeles had gewoond, waardoor zij wel redelijk Engels kon. Maar goed, de treinrit duurde ongeveer een uur, dus tijd genoeg om haar te bestoken met vragen over het niveau van Engels in Japan en de mondkapjes die erg populair zijn.

Inmiddels was Linda al een aantal dagen flink verkouden. Dit kwam waarschijnlijk door de hoge temperaturen buiten en de hard loeiende airco’s binnen. We hadden de vrouw in de trein gevraagd in het Japans de symptomen op te schrijven, zodat we daarmee naar de apotheek konden voor medicijnen. De apotheker leek het te begrijpen en begon, zoals je verwacht van apothekers, allerlei controle- en vervolgvragen te stellen. Ineens liep hij naar een bepaalde schap toe en wees een rood doosje aan: “You need this one”. Er stond een poppetje op met een loopneus, dus dat kwam op zich overeen. Op de vraag waarom het doosje erboven, waar ook een poppetje met een loopneus stond, niet ook kon, kwam het duidelijke antwoord: “This one better”. Tja, hij is de apotheker, dus we volgden het advies braaf op. En geen idee wat er precies in die medicijnen zat, maar na twee keer innemen, was de verkoudheid weg. Zouden we dit spul kunnen importeren in Nederland :-P?