Gyeongju en Daejeon

Gyeongju

Na Busan besloten we te gaan naar Gyeongju. Dit kleine stadje staat bekend als de meest culturele stad van Zuid-Korea. Het equivalent van Kyoto, dachten we dus. Deze keer namen we, voor het eerst in dit land, de trein. Het treinstation zag er een stuk chiquer uit dan wat we hier tot dan toe gezien hadden, dus dat beloofde wat. Na het kopen van de kaartjes bij het loket, bleek dat we een wagon en stoelnummers toegewezen hadden gekregen. Oké, met de trein gaan is hier een big deal ofzo. Maar toen de trein op het perron arriveerde, werden we weer herinnerd dat dit Zuid-Korea is: een rammelding dus.

In Gyeongju hadden we een accommodatie geboekt waarvan in de reviews al gezegd werd dat de eigenaren bijzonder behulpzaam waren. En niets was minder waar. Het betrof een jong echtpaar dat samen het hotel runde, er ook zelf in woonde en dus 24 uur per dag tot je beschikking stond. En ja hoor, elke keer als ze ons zagen: “Hebben jullie nog schone handdoeken nodig? Flesjes water misschien? Iets anders?” Ook bood de man de eerste avond aan om ons naar een lokaal restaurantje te brengen en voor ons het Koreaans te vertalen. “Do you like Korean food?”, vroeg hij. Terugdenkend aan het eten van de eerste avond in het land, zeiden we: “Yeah, sure”, waarop hij direct antwoordde: “I don’t think so”. Juist ja, hij vroeg toch om onze mening? Ach ja. Bij het restaurant leek het vooral te gaan om welke soep je wilde. Des te groter de verrassing toen de hele tafel vol gezet werd met wel 17 schaaltjes met eten! Later bleek het om een lokale favoriet te gaan, waarbij je van alles kunt combineren.

Qua cultuur viel de stad eigenlijk een tikkeltje tegen. Het ging vooral om veel grafheuvels van oude koningen, die vooral veel weg hadden van Teletubbie huisjes. Wel hadden ze er een gratis museum die de geschiedenis van Korea vertelde. Deze was ook nog eens goed onderhouden en schoon. Daar kunnen andere musea nog wat van leren. Daarnaast hadden we nog een leuke ervaring bij een typisch Koreaans dorp. Daar stonden we naar een huis te kijken, toen we aangesproken werden door een man (de manager van het hele park, zo bleek later). Deze vond het geweldig om te weten dat we Nederlanders waren. “Ahhh, Nederlandu! Hiddinku!” Oh ja, we waren even vergeten dat ‘onze’ Guus Hiddink de Zuid-Koreanen in 2002 naar de halve finale van het WK voetbal had gecoacht. Verder vertelde hij enthousiast dat hij de week erop zelf naar Nederland (lees: Amsterdam) op vakantie zou gaan. En in die reis ook nog naar België (lees: Brussel) en Frankrijk (lees: Parijs). Hij vertelde ons ook doodleuk hoeveel hij betaald had voor de totale reis en deed er vrij luchtig over, alsof het niet zo heel veel geld betrof. Dit zette ons aan het denken: “Hoeveel verdient de gemiddelde Koreaan eigenlijk?” Na een tijdje vergelijken kwamen we erachter dat ze hier eigenlijk evenveel verdienen als in Nederland, maar dan ook nog eens minder belasting betalen. Interessant, dat verwachtten we niet. Hij sloot ons gesprek af met de wijze woorden van een, volgens hem, Aziatisch gezegde: “Eat Chinese food, live in Korean house, marry Japanese woman.”

Ook hebben we in Gyeongju een bergwandeling gemaakt, op Mount Namsam. Dit scheen goed te doen te zijn, dus waarom niet. Maar halleluja, wat een klim. We zijn tijdens een stukje van 700 meter meerdere keren gestopt om uit te puffen en water te drinken. En bijna bovenaan hoorden we hele colonnes Koreanen vrolijk pratend, lachend en zingend lopen. Hoe kan dit?!?! Eenmaal bovenaan kregen we het antwoord: De berg was opgedeeld in verschillende stukken met verschillende moeilijkheidsgraden en wij hadden zojuist de op een na pittigste van het stel beklommen :-(. Maar wat is het meest grappige aan in de natuur wandelen in Korea: de Koreanen! De Koreanen hebben het gevoel dat, wanneer ze de natuur in trekken, ze dit heel serieus moeten nemen. Daarom zien ze er ook uit alsof ze zojuist de hele Bever hebben leeggekocht en de Mound Everest gaan beklimmen, hilarisch!

Daejeon

Na Gyeongju was het weer een beetje puzzelen waar we heen zouden gaan. Bepaalde bestemmingen bleken heel moeilijk te bereizen, omdat ze in onherbergzame gebieden liggen. Andere zaten vol. Bij weer andere waren de weersvoorspellingen slecht. Ook wilden we niet (direct) naar Seoul, vanwege de onzekerheid rondom de MERS-uitbraak. Kortom, we gingen voor Daejeon. Deze keer pakten we weer de bus. Bij de bus terminal werden we weer eens gecontroleerd op koorts door middels van infraroodcamera’s. De overheid heeft hier ondertussen redelijk wat kritiek gekregen over de bestrijding van de uitbraak en neemt daarom steeds meer zichtbare maatregelen. De busreis an sich was gelukkig minder spannend dan het verkeer hier in het algemeen, maar de chauffeur eindige de rit in stijl door op de plaats van bestemming een andere bus te scheppen. Sukkel.

In Gyeongju hadden we al kennis gemaakt met een typisch Koreaans motel, maar hier in Daejeon werd daar nog eens een schepje bovenop gedaan. Wat hebben ze in Zuid-Korea namelijk vrij veel, zijn we achter gekomen: Love Motels. Het gaat hier, zoals de naam al doet vermoeden, om… tja, hoe zullen we dit subtiel beschrijven… ‘liefde’. Of in het plat Nederlands: afwerkplek ;-). Je kunt er echter ook heel redelijk meerdere nachten verblijven. De motels zijn vrij anoniem in die zin dat ze bij de receptie niet om je paspoort vragen. Maar die van ons deed daar nog eens een schepje bovenop: Uitchecken bestond uit het achterlaten van je kamersleutel in een bakje in de lift. Daarnaast kon je kamers voor tijdelijk gebruik ‘boeken’ door in een soort trekmuur geld te stoppen en een sleutel uit een vakje te pakken. Ook lagen er gratis condooms op de kamer en een overvloed aan tissues. Iew.

Over Daejeon als toeristische bestemming is eigenlijk weinig te zeggen. Ze richten zich er vooral op wetenschap en daarom hebben we ook wat daaraan gerelateerde musea bezocht. Maar het was wel leuk om even te zien hoe het eraan toe gaat in een stad waarin principe alleen Koreanen zijn.