Seoul

Onze laatste bestemming in Zuid-Korea is dan toch Seoul geworden. “Is dat niet een beetje spelen met vuur met die MERS?” Nou, wij denken van niet. We hebben het nieuws nauwgezet gevolgd sinds Fukuoka en de overheid hier heeft ook flink wat kritiek gehad, dus hebben veel maatregelen genomen. Ze brengen met behulp van de WHO (World Health Organization) ook alle besmettingen in kaart en wat blijkt: Alle besmettingen hebben tot nu toe plaatsgevonden in ziekenhuizen. De oorzaak hiervoor ligt grotendeels bij de Koreanen zelf. Het schijnt namelijk gebruikelijk te zijn om hier veelvuldig bij zieke familieleden langs te gaan en zelf de patient half te gaan verzorgen. Daarnaast wil iedereen die ziek is hier in een van de meest gerenommeerde ziekenhuizen opgenomen worden, Samsung Medical Clinic. Daardoor heeft dat ziekenhuis enorme wachtrijen op de EHBO van mensen die opgenomen willen worden op een afdeling. Kortom, vragen om problemen. En dat is dus precies wat er gebeurd is met MERS. Sterker nog, omdat de mensen zo graag naar het SMC willen, komen ze van over het hele land daarheen. En zo is de ziekte ook net zo hard mee teruggenomen naar alle andere steden. Maar goed, iedereen met symptomen wordt nu direct apart genomen en in quarantaine geplaatst. Wij besloten dat, zolang we maar extra hygiënisch zijn (o.a. desinfecterende handgel gebruiken), niet nodeloos alles en iedereen gaan aanraken en uit de buurt van ziekenhuizen blijven, het wel goed moest komen.

En natuurlijk gebeurde net dat wat niet wilden. Linda had de tweede nacht in haar oog gewreven en werd wakker met een enorm geïrriteerd oog. Zo erg dat het maar bleef tranen en ze eigenlijk niks kon zien. We zochten een opticien op om te kijken of er niet nog wat in haar oog zat, maar de opticiens hier zijn niet heel veel meer dan brillenverkopers, dus die zeiden: “You should go to eye doctor.” Hmm, dat probeerden we nou net te vermijden. Maar het was ondraaglijk, dus veel keus hadden we ook niet. Gelukkig zat er een eye clinic om de hoek, dus gingen we daar maar heen. Eenmaal daar aangekomen, bleek het om een of andere chique privé-kliniek te gaan. Mooi, dan is het in ieder geval geen algemeen ziekenhuis waar mensen met koorts heengaan. En vervolgens kregen we de meest fantastische zorg die je kunt wensen voor je oog. Professioneel, vriendelijk, schoon, zorgzaam en ook nog eens voor een prijs waar je het niet voor kunt laten. Toen we informeerden naar de kosten van het eerste consult, leek de oogarts van schaamte bijna niet te durven zeggen dat het wel 8 euro kostte. Tja, wat moet je daar nou van zeggen.

Gelukkig ging het naar een paar dagen weer een stuk beter met het oog en konden we overdag dingen in Seoul gaan bekijken. De belangrijkste reden voor ons (en vooral Linda) om in eerste instantie naar Seoul te gaan, is de DMZ (Demilitarized Zone) of JSA (Joint Security Area). Dit is de zwaarbewaakte grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Een enorm spanningsgebied met door de jaren heen vele incidenten. En zeker naar de verhalen die we eerder in Busan gehoord hebben, waren we er wel benieuwd naar dit met eigen ogen te zien. Nu gaan er tours naar de DMZ en zijn er ook vele aanbieders, maar overal lazen we dat je deze toch wel ruim van tevoren moest boeken. Dat hadden we helaas niet gedaan, dus besloten we maar langs te gaan bij de balie in het Lotte Hotel. Iedereen die de DMZ wil bezoeken moet via dit punt geadministreerd worden namelijk. Daar eenmaal aangekomen, kon de vrouw achter de balie ons direct vertellen dat het helemaal niet mogelijk was op dit moment de DMZ te bezoeken, want deze is gesloten vanwege de MERS-uitbraak. Arghhh, dat is balen! Maar waarom kon eigenlijk geen enkele website ons dat vertellen? Beetje lullig voor de mensen die in hun onwetendheid boeken, waarna de tour niet doorgaat en ze ook nog eens hun geld kwijt zijn.

Als goedmakertje (voor zover dat kan) zijn we naar het plaatsje Imjingak geweest met de lokale bus. Dichter dan dit kan je niet bij Noord-Korea komen als je niet georganiseerd gaat. Middels verrekijkers kan je naar de DMZ en Noord-Korea kijken. Wat zie je dan zoal? Nou, veel prikkeldraad, uitkijktorens en bergen. Je ziet dus weinig, maar het zegt genoeg. Enge bedoeling. In Imjingak staan veel monumenten en overblijfselen van de Koreaanse oorlog. Als toetje op de taart zijn we de dag erna naar het War Memorial of Korea geweest. Dit is geen saai beeld, maar een volledig museum en dat is nog een understatement. Wat een ongelooflijk indrukwekkend museum is dat zeg. Enorm groot, mooi, schoon, meerdere 3D filmzalen, interactieve gedeeltes en… compleet gratis. Hoe? Wat ons zeker bij zal blijven met betrekking tot het conflict tussen Noord- en Zuid-Korea is dat de Zuid-Koreanen maar één ding lijken te willen: weer één verenigd Korea.