Java

Driemaal is scheepsrecht, dus deze keer gingen we wel naar Indonesië :-). Vanuit Singapore ben je relatief snel met het vliegtuig in Indonesië, dus na een korte vlucht stonden we met beide beentjes op de grond in Jakarta. Het uitzicht vanuit het vliegtuig beloofde ons een totaal ander land dan onze vorige bestemmingen, dus dat was een goed vooruitzicht! De terminals leken op het hotel Safari van het bordspel Hotel (kent iedereen dat nog?). Ons plan was om de eilanden Sumatra, Java en Flores te bezoeken. Sumatra vanwege de jungle, Flores vanwege Komodo Island (waar de komodovaranen vandaan komen) en Java omdat het vliegtuig daarheen ging. Vanwege onhandige binnenlandse vluchten werden Sumatra en Flores toch maar ingewisseld voor Bali (vliegtuig naar Australië) en Lombok (waar we uiteindelijk ook niet zouden komen).

Eenmaal door de douane hoorden we ineens veel Nederlands om ons heen. Tijdens onze reis waren we in totaal een handjevol Nederlanders tegengekomen, maar hier leek elke blanke toerist wel Nederlander te zijn. Stuk voor stuk kwamen ze trots bij de geldautomaat vandaan en zeiden ze dat ze miljonair waren (1.000.000 Rupiah is ongeveer 67 euro).

Om van het vliegveld naar de stad te komen, kozen wij voor een lokaal transportmiddel, namelijk de Damri bus. Toen we in de bus stapten, zat daar niemand anders en voor we het wisten begon de bus te rijden. Toch wel een slikmomentje! Gelukkig maakte de bus een rondje langs de overige terminals om andere mensen op te pikken. Jakarta is een grote stad waarin iedereen rijdt als een idioot. Alles leek geoorloofd in het verkeer: links inhalen, rechts inhalen, via de berm inhalen, seinen met je lichten en toeteren als een malle. Eenmaal levend aangekomen bij de bus terminal in het centrum, hebben we een Bajaj (Tuk-Tuk) genomen naar ons hotel. Een erg leuke ervaring om met z’n tweeën met volle bepakking in zo’n ding te zitten en dwars door het verkeer te crossen.

Eenmaal aangekomen in ons hotel, werd ons meteen gevraagd of we wel iets geboekt hadden om Jakarta te vertalen. Uhhh, hoezo? Ons plan was om met de trein verder te reizen naar Bandung. Er werd ons verteld dat het zeer lastig zou worden om Jakarta de aankomende dagen te verlaten als je nog niks geboekt had. Het was namelijk einde Ramadan en daarmee bijna Idul Fitri (Suikerfeest), waardoor alle treinen, vliegtuigen en bussen waren volgeboekt. De Indonesiërs gaan dan namelijk massaal terug naar hun geboortedorpjes om daar met de hele familie feest te vieren, waardoor Jakarta vrijwel uitgestorven is. Hierdoor moesten we twee dagen langer in Jakarta blijven dan gepland, omdat alles inderdaad volgeboekt was. Dat het Ramadan was werd de volgende dag snel duidelijk, doordat het overdag lastig bleek ergens eten te halen. De eerste dagen in Jakarta lunchten we dan ook in de supermarkt. Na zonsondergang konden we gelukkig wel losgaan met het proberen van allerlei verschillend Indonesisch eten. Jammie!

Jakarta hebben wij ervaren als een grote, drukke, vieze stad met teveel scooters en een paar auto’s. De stad is niet gemaakt voor voetgangers, want het is af en toe apenkooien geblazen om jezelf over de stoep te verplaatsen. De stoep is namelijk niet veel meer dan een riool met betonplaten erover, die dus vaak los zitten of zelfs helemaal ontbreken. En als je bijvoorbeeld over wil steken, dan maak je een stopgebaar met je hand en steek je over op hoop van zegen. Erg eng, maar het werkte (soort van). Tijdens een van onze wandelingen zagen we wel dat het verschil tussen arm en rijk hier groot is. Aan de ene kant sliepen gezinnen onder de brug en aan de andere kant wonen mensen in enorme villa’s met een Aston Martin voor de deur.

Indonesiërs leken ons, blanke toeristen, te zien als wandelende schatkisten. Ergens rustig lopen kon niet; Iedereen wil je wat verkopen, uiteraard tegen ‘special price’. We liepen bijvoorbeeld na sluitingstijd naar een museum en de bewaker (we vragen ons af of hij dit überhaupt was) vond het helemaal geen probleem ons nog naar binnen te laten voor twee maal de normale entreeprijs. Hier waren we niet in geïnteresseerd, dus liepen we weg. Nog geen vijf meter verderop stond de volgende ‘behulpzame’ Indonesiër met het aanbod een boottocht door de haven voor ons te regelen. En er even over nadenken zat er niet bij, want het moest natuurlijk meteen. Ook toeteren taxichauffeurs de hele tijd naar je. Ondanks dat lopen erg onhandig was in Jakarta, was dit ons voornaamste vervoersmiddel. Vooral Linda werd het geroep en getoeter snel beu. Zoals misschien inmiddels wel duidelijk is, viel Jakarta ons behoorlijk tegen. Af en toe leek vriendelijkheid te koop te zijn.

Na twee dagen langer in Jakarta te zijn verbleven, vertrokken we met het vliegtig naar Yogyakarta (in plaats van Bandung). Helaas waren onze magen en darmen het niet eens met het eten dat we de avond ervoor gegeten hadden, dus hadden we die nacht slecht geslapen. Voor de vlucht hebben we ons volgestopt met paracetamol en diarreeremmer om de vlucht maar te overleven. Eenmaal in Yogyakarta aangekomen, begon het afdingfeest weer, want we wilden met een taxi naar ons hotel. Ze vroegen echt absurde bedragen en werden boos als je zei dat je dat te hoog vond. Uiteindelijk vonden we een taxi voor 1/4de van de prijs en werden we naar het hotel gebracht. De taxichauffeur kon het moeilijk vinden, maar vanwege de vele toeristen leken we op de juiste locatie te zijn. Ons hotel bleek echter minder geschikt dan we hoopten: Het was oud, vies, had slechts een schepjesdouche, geen warm water en geen ontbijt, terwijl we hier wel voor hadden betaald etc. Kortom, niet bepaald de plek om uit te zieken. We hadden hier 4 nachten geboekt, maar het was een 'no go' om hier te blijven. Na flink onderhandeld te hebben, hebben we het geld teruggekregen voor de resterende 3 nachten en gingen we de volgende dag op zoek naar een nieuwe slaapplek. Best lastig, want het was hoogseizoen en Suikerfeest, dus veel zat vol. Zonder iets geboekt te hebben, zijn we met een Becak (driewieler fiets met twee zitjes voorop) naar een homestay gegaan en gelukkig hadden ze nog plek. Nadat we verteld hadden dat we ziek waren, is Linda achterop de scooter naar de apotheek en supermarkt gebracht. Na 3 dagen flink wat paracetamollen en diarreeremmers te hebben gegeten, kwamen we tot de conclusie dat het zo niet langer ging. Met veel tegenzin (Indonesische ziekenhuizen staan niet bekend om hun hoogwaardige zorg) zijn we op de scooter naar de kliniek gebracht. De dokter luisterde naar onze klachten, drukte wat provisorisch op onze buik en schreef een recept uit. We hadden waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, waardoor we een darminfectie hadden opgelopen, dus 5 dagen aan de antibiotica. Gelukkig voelde we ons na 3 dagen antibiotica weer een stuk beter. Sindsdien hebben we niet meer op straat gegeten en zijn we alleen naar restaurants gegaan waar ze alles met mineraalwater wassen. We waren ondertussen al een tijdje in de homestay en hadden daar flink wat mensen leren kennen. We zijn meerdere keren gezellig wezen lunchen en avondeten met andere reizigers.

In Yogyakarta zijn we dus een week geweest, maar hebben we weinig van de stad zelf gezien. Ziek zijn heeft onze conditie echter gesloopt, dus even uit eten met anderen was voor ons al een flinke exercitie. Onze laatste dag in Yogyakarta voelden we ons goed genoeg om een georganiseerde tour te doen naar Prambanan, een groot tempelcomplex. Georganiseerd, dus we werden voor de deur opgehaald, naar Prambanan gebracht en weer op de stoep afgezet. Dit leverde ons echter al de nodige spierpijn op, wat niet handig was, omdat we de dag erop alweer met een georganiseerde tour richting Bali gingen. We hadden namelijk een mooie tour gevonden om vanuit Yogyakarta Mount Bromo, een actieve vulkaan, te bezoeken en vervolgens door te reizen naar Bali.

De rit naar Bromo was uiterst interessant. We werden ’s ochtends opgehaald met een minivan die ons in 11 uur naar ons hotel in de buurt van Bromo zou brengen. De bestuurder van de minivan heeft er echt alles aan gedaan om ons op tijd bij het hotel te krijgen: spookrijden, toeteren, seinen met zijn lichten en links door de berm iedereen inhalen. Op een gegeven moment stonden we in de file voor een spoorwegovergang, dus pakte onze chauffeur de baan van het tegenliggende verkeer en reed zo helemaal tot aan de slagbomen. Blijkbaar was dit heel normaal, want opeens stonden we meerdere rijen dik te wachten voor de spoorwegbomen. Terwijl de auto's, scooters en vrachtwagens aan de overkant van het spoor precies hetzelfde deden! Het paste uiteindelijk allemaal, maar wat een gekke lui. ’S avonds kwamen we pas om 23:00 aan bij ons hotel, waar we maar liefst 4 uur mochten slapen, tot 03:00. We gingen namelijk met een jeep naar de zonsopgang kijken bij Bromo. Erg toeristisch ingestoken, want er waren tientallen jeeps en genoeg verkopers, maar het was wel echt heel mooi, net een maanlandschap. Iedere minuut zag je meer en meer. Echt top! Daarna werden we met de jeep afgezet in de buurt van de vulkaan. Natuurlijk niet te dichtbij, want de Indonesiërs wilden meer geld verdienen. Je kon namelijk met een paard naar de voet van de vulkaan gebracht worden. Je mag er namelijk omhoog, op de rand van de krater lopen en erin kijken. De klim naar boven was met onze conditie een zware beproeving. De vulkaan maakte serieus een woest eng geluid. Hier wil je duidelijk niet in vallen! Mooi om gezien te hebben, maar, ondanks de georganiseerde tour met jeep, moesten we toch wel erg veel zelf lopen. Het was wel een superleuk avontuur om verschillende actieve vulkanen te zien en er ook echt op eentje te lopen!