Eindconclusie Japan

Nu we aan het einde zijn gekomen van Japan, leek het ons mooi om een soort eindconclusie te schrijven. We waren immers ruim drie weken in het land verbleven en hebben veel indrukken opgedaan over Japan zelf en de Japanners als volk. Japan voelde voor ons aan als ‘echt’ buitenland. Alles was beduidend anders dan onze vorige vakantielanden. Ze spreken en schrijven in een andere taal (en met andere tekens), ze spreken echt nauwelijks Engels, hebben andere gewoontes / cultuur en andere architectuur. Kortom, op onze eerste bestemming merkten wij al dat Japan anders dan anders ging worden, in positieve zin!

De mooiste dingen hebben we toch wel gezien in Kyoto, Kobe en Hiroshima, maar Kyoto staat wel duidelijk bovenaan. Wat een prachtig stad: zoveel mooie tempels en tuinen. We zijn daar drie hele dagen geweest en dat hadden er van ons best meer mogen zijn. Uiteraard heb je wel eens het gevoel: “Jee, weer een tempel”, maar in Kyoto waren ze vaak erg mooi. Onze persoonlijke favoriete attracties zijn: Osaka Castle (Wouter) en Earthquake Museum / Hiroshima Peace Memorial Museum (Linda, stiekem toch twee).

Maar wat met name opviel waren de mensen. Japanners zijn extreem vriendelijk, ondanks hun gebrekkige Engels, maar ze zijn vooral erg nederig. Ze zullen je niet lastig vallen of kwaad doen en dat lijken ze ook niet naar elkaar te doen. De criminaliteitscijfers in Japan zijn ook abnormaal laag (vertelt internet ons). En dat is ook het gevoel dat wij kregen. Het mooiste voorbeeld is misschien wel wat we meegemaakt hebben in Hiroshima: Terwijl we op de tram aan het wachten waren, zag Wouter ineens een plastic zakje met geld op de toonbank van de information office liggen. En daar zat een flink bundeltje geld in, met grote coupures. Het was niet van ons, dus pakken doe je het niet zomaar. We tikten de man aan die er recht voor stond; Misschien was het wel van hem. Hij zag het, keek even om zich heen (of er niet net iemand wegliep), pakte het op en gaf het af bij de balie, terwijl hij nog even naar ons wees (jee, eerlijke vinders). De man achter de balie trok een gezicht van “Oh, dat is vervelend dat iemand deze vergeten is, ik leg het hier wel neer in het geval de eigenaar terugkomt.” En dat was het. Geef toe, hoeveel mensen in Nederland zouden anders gehandeld hebben. Wat je ook veel zag was dat mensen met hele grote portemonnees rondliepen, waar de briefjes bij wijze van spreken uit staken. En die stak dan nonchalant uit de achterzak van de broek. Gemakkelijke prooi, zou je zeggen, maar gebeurde er iets mee: nope. En zo waren er veel momenten waarop wij het gevoel kregen dat de Japanners in normen en waarden (ver?) vooruit lopen. Respect.

En dan is er nog het eten. Poe, wat kunnen Japanners goed eten bereiden. We hebben in de afgelopen weken eigenlijk niks gegeten dat we vies vonden. En belangrijker nog: Wat we ook aten, we kregen nooit last van maagzuur, diarree etc. Oké, je moet wel van octopus houden ;-).