Hiroshima

Terwijl Kobe niet op ons oorspronkelijke lijstje stond, stond onze volgende bestemming daar wel op: Hiroshima. Waar kennen we die naam ook alweer van? Oh ja, de atoombom. Hiroshima is de eerste stad in de geschiedenis waarop een atoombom is gegooid, met grote gevolgen voor zowel de inwoners als de Tweede Wereldoorlog. We waren vooral benieuwd wat er nog van te zien is in Hiroshima. En zouden ze er nog last van hebben? Mag je bijvoorbeeld op bepaalde plekken nog altijd niet komen vanwege de radioactieve straling, zoals in Tjernobyl. En hoe kijken de Japanners zelf eigenlijk naar de oorlog? Wij leren op school dat ze aan de ‘foute’ kant stonden, maar zien zij dat zelf ook zo?

Maar voordat het zover was, moesten we er eerst nog komen natuurlijk. De afstand Kobe - Hiroshima is weer dusdanig dat je er met een Express Bus heen kan, of de Shinkansen natuurlijk. Aangezien dit een relatief kleine afstand was en we sowieso nog een keer met de ‘bullit train’ wilden reizen in Japan, kozen we ervoor om daar deze rit voor te gebruiken. De eenvoudigste optie was om met een lokale trein naar Himeji te gaan en vanaf daar met de Shinkansen naar Hiroshima. Top! En het werd nog mooier, want we hadden ook nog eens de mogelijkheid om met de snelste in zijn klasse te reizen, de Nozomi. Hebben anderen dat niet dan? Nou, dat ligt eraan. Als buitenlander krijg je, voordat je naar Japan gaat, de optie om een zogenaamde Japan Rail Pass te kopen. Daarmee mag je gedurende een periode (7, 14 of 21 dagen) onbeperkt gebruik maken van al het openbaar vervoer. Al het openbaar vervoer? Nou, nee. Al het openbaar vervoer van de vervoerder Japan Rail (de overheid). En als het gaat om de Shinkansen bijvoorbeeld, dan moet je het in dat geval doen met de ‘langzame’ variant, de Hikari. Maar wij niet dus :-). En wow, dat ding ziet er indrukwekkend uit. Compleet gestroomlijnd (goh) en met de neus als van een haai. Gaaf om in te zitten, al bevatte de rit van Himeji naar Hiroshima vrij veel tunnels, waardoor we de helft van de tijd weinig zagen en dus moeilijk de hoge snelheid konden inschatten. Maar nog gaver om voorbij te zien en horen komen, want dan zie je pas echt goed dat dit wat anders is dan reguliere treinen. En dat met ‘gewone’ technologie: gewone rails en een gewoon aangedreven elektrische trein. Ja, die Japanners hebben dat goed voor elkaar.

En zo waren we een klein uurtje later zo’n 240 kilometer verderop. Vervolgens gingen we met een tram naar onze accommodatie toe dat nog geen halve kilometer van het zogeheten Peace Park lag. Dit park staat, je raadt het al, in het teken van vrede. Het is aangelegd na de oorlog dichtbij het epicentrum van de ontploffing van de atoombom. Daar waar de impact het grootst was en dus echt alles met de grond gelijk gemaakt is. De vraag die daarmee gelijk in ons opkwam is: “Uhm, is het wel veilig om hier rond te lopen dan?” Een bezoek aan het in het park gelegen museum gaf ons het antwoord: ja. De bom is namelijk op zo’n 600 meter boven de grond tot ontploffing gebracht en daarmee zijn de meeste radioactieve deeltjes nooit op de grond gekomen, maar direct door de wind verspreid. Men was er in Hiroshima zelf ook bang voor dat er nooit meer iets zo groeien op die plek, maar het eerste plantje kwam alweer binnen een jaar door. Maar waarom lieten ze de bom dan zo hoog boven de grond ontploffen? Het simpele, maar pijnlijke antwoord: maximale verwoesting. Zo’n 70.000 mensen waren op slag dood, nog eens 70.000 in de maand erop aan de verwondingen. En er stond praktisch geen gebouw meer overeind in een straal van twee kilometer. Oef. Je kunt wel raden dat deze verhalen op deze plek veel indruk maken. Om deze reden is Hiroshima ongevraagd getransformeerd in een monument voor de vrede. De boodschap is bijna overal gelijk: Dit moeten we nooit meer laten gebeuren.

Maar er zijn ook leukere dingen te vertellen over onze dagen in Hiroshima. Vanwege de grote historische waarde van de stad, waren er ook weer de nodige schoolreisjes aanwezig. En wat hield dat natuurlijk in: meer interviews! Het kwam in principe op hetzelfde neer: “What is your name?”, “Do you like Japanese food?” (zijn ze hier zo onzeker over hun eten of zo?) etc. Maar hier kregen we iets extra’s: De kinderen hadden kennelijk op school Origami kraanvogeltjes gemaakt (hier een symbool van vrede en hoop) en deze legden ze neer bij een bepaald monument in het park of gaven ze aan toeristen (ons dus) aan het einde van een interview. Leuk! Aan het einde van de dag hadden we wel een tas vol kraanvogels, maar toch leuk!

In eerste instantie hadden we geboekt tot vrijdag. De reden hiervoor was beschikbaarheid van acceptabele accommodaties. Hiroshima had echter zoveel indruk op ons gemaakt dat we best nog wat dagen wilden blijven. Maar hoe uitgebreid we ook zochten, er was geen fatsoenlijk aanbod op de zaterdag. En zo kwamen we tot een inzicht wat betreft onze manier van reizen. Omdat voor veel Japanners de zondag hun echte vrij dag is, gaan ze over het algemeen op zaterdag uit. En dat zag je dus terug in de beschikbaarheid van accommodaties. En die kennen op hun beurt ook het gedrag van de Japanners, dus kosten overnachtingen op zaterdag vier of vijf keer zoveel als doordeweeks. Je moet zaterdagen dus eigenlijk ver van tevoren boeken, maar dat is nou net iets dat wij niet willen doen, omdat we de vrijheid willen hebben ergens langer te blijven als het ons daar bevalt.

De oplossing openbaarde zich in de vorm van Miyajima. Dit is een populair, toeristisch eiland voor de kust van Hiroshima. Het staat bekend om een grote oranje rode ‘poort’ die in het water staat, behorende bij de Itsukushima Shrine. Het is een van de bekendste plaatjes van Japan, aldus Wikipedia ;-). Het leuke aan deze poort is dat deze met eb helemaal droog komt te staan en dat je er heen kunt lopen. Dit blijkt algemeen bekend te zijn, want tegen de tijd dat wij erheen lopen is er al een zwerm toeristen ons voor. Daarna was het tijd voor een ijsje. Want net zoals in Nara, lopen hier herten vrij rond. En hoewel de verhalen beweren dat deze herten minder brutaal zijn, omdat ze niet gevoerd mogen worden, blijkt in de praktijk het tegendeel. Of lievergezegd, deze herten kwamen het halen. Ze plukten alles uit je hand of tas waar ze maar bij konden, of het nou werkelijk eetbaar was of niet. De lokale banketbakkers hadden ingespeeld op de aanwezigheid van de herten door kleine ronde chocolaatjes te maken in de vorm van hertenkeutels, die ze dan ook ‘deer poop’ noemen. En zo namen wij dus een ‘deer poop’ icecream.

Oh ja, waarom was Miyajima nou de oplossing voor het zaterdagprobleem: Hier waren nog wat bedden vrij in een hostel dat bij de ferry op het vasteland ligt. En wat was dit een hartelijke plek zeg. Het personeel was enorm betrokken bij elke afzonderlijke gast en leek iedereen wel te willen adopteren. Ze versterkten het familiegevoel ook door elke avond om zeven uur iets leuks met eten te organiseren waar iedereen aan deel mocht nemen voor een kleine vergoeding. En op de avond dat wij er waren hadden ze bedacht een ‘Takoyaki party’ te houden. Takoyaki, waar kenden we dat ook alweer van? Ah ja, Osaka! En wat was nou het leuke: Naast de reguliere vulling van octopus (leuk, nog meer octopus…) maakten ze ook varianten met stukjes knakworst of kaas, jee! En om het een beetje gezellig te maken, had de gastvrouw ook een tube wasabi gepakt en bereidde ze per lading een paar ‘verrassingen’. Vervolgens wist ze deze heel tactisch en snel op een schaal neer te leggen, waardoor niemand meer wist waar de wasabi lag. Vervolgens pakte iedereen tegelijk een balletje en dan maar kijken wie de pechvogel was en die persoon smakelijk uitlachen. Tot je zelf de volgende ronde de pineut was natuurlijk! In één woord hilarisch! Zo hilarisch ook dat er, om onbekende redenen, een filmploeg aanwezig was van een lokale televisiezender. We zijn dus lachend, hoestend en proestend nog lokale filmsterren geworden ook nog.